Udostępnienie prywatnego numeru telefonu bez zgody właściciela

Naruszenie dóbr osobistych

Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego:

„Art. 23 [Dobra osobiste człowieka] Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Art. 24 [Ochrona dóbr osobistych]

§ 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym”.

Zgodnie z poglądami piśmiennictwa prawnego „Prawo do prywatności, będące wytworem doktryny amerykańskiej, zostało, począwszy od lat 70. XX w., spopularyzowane w doktrynie polskiej, zyskało następnie uznanie w orzecznictwie, a w końcu skodyfikowano je w art. 47 Konstytucji RP. Elementy tego dobra osobistego można wprawdzie odnaleźć w tradycyjnie wyróżnianych dobrach osobistych: wolności, czci, swobodzie wyznania, tajemnicy korespondencji i wizerunku, jednakże »punktowa« ochrona, którą zapewniają, nie jest wystarczająca, podczas gdy prawo do prywatności jest pojęciem niezwykle operatywnym ze względu na swój szeroki zasięg i spójność znaczeniową. Sfera prywatności obejmuje fakty z życia rodzinnego, seksualnego, dane dotyczące stanu zdrowia i sytuacji majątkowej, a także przeszłości. Spory w doktrynie dotyczą zwłaszcza rozgraniczenia w ramach sfery prywatności, sfery niedostępnej dla innych osób, sfery dostępnej tylko dla najbliższych i oddzielenia ich od sfery powszechnej dostępności; zgłaszane są niekiedy propozycje wyróżnienia sfery życia rodzinnego oraz sfery życia intymnego jako odrębnych dóbr osobistych. Przykładami naruszenia prawa do prywatności są: ujawnienie faktów z cudzego życia osobistego i rodzinnego, ujawnienie przez pracodawcę bez zgody pracownika wysokości jego wynagrodzenia za pracę, podanie do publicznej wiadomości stanu zadłużenia określonej osoby, osadzenie skazanego w przeludnionej celi; do naruszeń prywatności dochodzi obecnie często przy wykorzystaniu Internetu, co rodzi wiele nowych wyzwań w zakresie jej ochrony. Sfera prywatności podlega ochronie również u osób pełniących funkcje publiczne” (A. Sylwestrzak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. M. Balwicka-Szczyrba, Warszawa 2022, art. 23).

Prawo do prywatności

Ponadto „Praktyczna przydatność koncepcji ochrony instytucjonalnej widoczna jest w tzw. sprawach prasowych i wyraża się w możliwości uwzględnienia złożoności sytuacji, które powstają w związku z ingerencją w prywatność lub cześć bohaterów publikacji. Treść materiałów prasowych może prowadzić do naruszenia ogólnej normy zakazującej wszystkim podawania wiadomości o charakterze osobistym (naruszających prywatność) lub ingerujących w cześć (dobre imię, godność osobistą) człowieka (…).

Prawo do prywatności (prywatność, prawo do poszanowania życia prywatnego) jest prawem każdej osoby do samodzielnego i wyłącznego decydowania o tym, w jakim zakresie chce zachować swą anonimowość, a jakie informacje o niej mogą być udostępniane osobom trzecim (wyrok SA w Poznaniu z 10.01.2008 r., sygn. akt I ACa 1048/07, LEX nr 466432; wyrok SA w Warszawie z 18.11.2013 r., sygn. akt VI ACa 674/13, LEX nr 1444946). Prywatność określa indywidualny obszar niedostępności informacji o osobie, które są przez nią chronione przed zainteresowaniem innych osób. Naruszenie prawa do prywatności ma miejsce wówczas, gdy wbrew woli jednostki dostępne stają się dla osób trzecich informacje wrażliwe dotyczące jednostki, w tym informacje o stanie jej zdrowia, przebiegu leczenia czy stwierdzonych dolegliwościach (wyrok SA w Warszawie z 19.11.2019 r., sygn. akt VI ACa 397/18, LEX nr 2891730).

Istnienie dobra osobistego w postaci prywatności nie budzi współcześnie wątpliwości. Różne aspekty prywatności były jednak pośrednio chronione już wcześniej, dzięki ochronie udzielanej w razie naruszenia dóbr osobistych wymienionych w art. 23, w ramach ochrony nietykalności mieszkania (wyrok SA w Białymstoku z 21.12.2016 r., sygn. akt I ACa 508/16, LEX nr 2229132), wizerunku lub tajemnicy korespondencji gwarantującej zabezpieczenie przed ujawnieniem zawartych w niej informacji (zob. wyrok SA w Warszawie z 18.11.2013 r., sygn. akt VI ACa 674/13, LEX nr 1444946). Tajemnica korespondencji służy bowiem zachowaniu w utajnieniu treści przekazu kierowanego do innych osób lub instytucji, a w ten sposób również poszanowaniu życia prywatnego człowieka (wyrok SA w Łodzi z 17.12.2015 r., sygn. akt I ACa 806/15, LEX nr 1979450).

Istnieją jednakże takie interesy idealne człowieka, które nie są obejmowane ochroną dóbr osobistych w postaci tajemnicy korespondencji, wizerunku lub miru domowego, a to potwierdza celowość wyróżnienia prywatności jako szerzej ujmowanego, wieloaspektowego przedmiotu ochrony” (B. Janiszewska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 1 (art. 1–55(4)), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, art. 23).

Tajemnica komunikowania się

Co ważne, „W orzecznictwie, w nawiązaniu do art. 49 Konstytucji RP, przywoływane jest także pojęcie tajemnicy komunikowania się. W ujęciu prawa cywilnego (czyli jako dobra osobistego) tajemnica komunikowania się jest wiązana z ochroną prywatności, tzn. sfery zastrzeżonej przed dostępem osób trzecich. Ochroną tajemnicy komunikowania się objęta jest tajemnica rozmów, tożsamość uczestniczących w niej osób, ich numery telefoniczne, adresy poczty elektronicznej, a także informacje o samym fakcie prowadzenia rozmowy, czasie jej trwania, próbach połączenia oraz treści przekazu” (B. Janiszewska [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 1 (art. 1–55(4)), red. J. Gudowski, Warszawa 2021, art. 23).

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że podanie do wiadomości publicznej Pani prywatnego numeru telefonu może być uznane za naruszenie Pani dóbr osobistych, w szczególności w zakresie prawa do prywatności. W związku z tym rekomendujemy obecnie wysłanie formalnego pisma z wezwaniem do zaniechania naruszeń oraz z argumentacją prawną do osoby naruszającej Pani prawa. Pismo jest potrzebne, aby udokumentować Pani reakcję oraz zachowania drugiej strony.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93
2. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10.01.2008 r., sygn. akt I ACa 1048/07
3. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18.11.2013 r., sygn. akt VI ACa 674/13
4. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 19.11.2019 r., sygn. akt VI ACa 397/18
5. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 21.12.2016 r., sygn. akt I ACa 508/16

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.