Wykup mieszkania z bonifikatą i wyprowadzka do innego lokalu

Zwrot bonifikaty udzielonej na wykup lokalu

Art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (w skrócie u.g.n.) przewiduje, że jeżeli nabywca nieruchomości zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty (tj. cele mieszkaniowe), przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu.

Obowiązek zwrotu powstaje oczywiście tylko w sytuacji, gdy nastąpiło wykorzystanie nieruchomości na inny cel niż cel, na jaki została udzielona bonifikata, nastąpiło przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny – przed upływem lat 5, licząc od dnia pierwotnego nabycia (art. 68 ust. 2b u.g.n.).

Literalne brzmienie przepisu art. 68 ust. 2a pkt 5a ustawy o gospodarce nieruchomościami wskazuje, że „warunkiem koniecznym do zwolnienia nabywcy z obowiązku zwrotu bonifikaty jest zakup innego lokalu mieszkalnego”, a ustawa milczy, by w nowym lokalu stworzyć centrum życiowe. Jednak niestety orzecznictwo przemawia na Pana niekorzyść.

Zważenia wymaga, że celem nabycia lokalu mieszkalnego od gminy było stworzenie Panu – wynajmującemu ten lokal – możliwości nabycia lokalu mieszkalnego z bonifikatą stanowi realizację wskazanej w art. 75 ust. 1 Konstytucji polityki władz publicznych, sprzyjającej zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli i popierającej ich działania zmierzające do uzyskania własnego mieszkania.

Przewidziana w art. 68 ust. 1 u.g.n. możliwość udzielenia bonifikaty od ceny ustalonej zgodnie z art. 67 ust. 3 stanowi istotny przywilej finansowy nabywcy lokalu. Bonifikata jest przy tym wyjątkiem od zasady sprzedaży lokalu za cenę odpowiadającą jego wartości rynkowej (sygn. akt III CZP 4-12, Sąd Najwyższy).

Dochodzenie zwrotu bonifikaty przez gminę

W innym orzeczeniu Sąd Najwyższy podkreślił, że w art. 68 u.g.n. przewidziano wiele wyjątków od tej zasady ustalania ceny zbywanej nieruchomości, które w ocenie ustawodawcy, usprawiedliwiają zastosowanie przywileju w postaci udzielenia bonifikaty cenowej. Jednym z tych wyjątków jest sprzedaż nieruchomości jako lokalu mieszkalnego (art. 67 ust. 1 pkt 7), na której tle powstało rozpoznawane zagadnienie prawne (uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 11 kwietnia 2008 r., sygn. akt III CZP 130/07). W orzecznictwie podkreśla się, że ratio legis tego przepisu polega na ułatwieniu zakupu lokalu przez najemcę, dla którego lokal ten stanowi centrum życiowe, a najemca uzyskuje w ten sposób stabilne zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Realizacja tego celu następuje przez udzielenie nabywcy – dotychczasowemu najemcy lokalu – upustu cenowego (bonifikaty) na sprzedawany lokal, przy czym trzeba podkreślić, że stosowane tą drogą obniżki cen są bardzo radykalne. Oznacza to, że w ten sposób dochodzi do przyznania kupującemu znacznego przywileju finansowego i pomocy ze środków publicznych. Ustawodawca, chcąc zapewnić, żeby pomoc ta była wykorzystywana zgodnie z przeznaczeniem, przewidział okres karencji (początkowo 10 lat, a później – 5 lat), w którym możliwe jest dochodzenie zwrotu udzielonej bonifikaty, jeżeli nabywca zbył lub wykorzystał lokal na cel inny niż mieszkalny, z zastrzeżeniem, że nie dotyczy to zbycia na rzecz osoby bliskiej.

Wyprowadzka z lokalu

W świetle poglądów orzecznictwa zaprezentowanego powyżej nie ulega wątpliwości, że uzasadnieniem sprzedaży lokalu mieszkalnego, jest umożliwienie nabywcy zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, uzyskanie własnego mieszkania i stworzenia w nim centrum życiowego.

Fakt skoncentrowania centrum życiowego gdzie indziej może być podstawą do żądania zwrotu bonifikaty.

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.